Geçmiş yıllarda yağ kuyruğu, mazot kuyruğu, şeker kuyruğu derken bunları elhamdülillah unutmuştuk. Çocukluk dönemlerimde eski başbakanlardan Nihat Erim, rahmetli Bülent Ecevit iktidar olduğunda kapitalist zihniyetin ülkemize yaşattırdığı bir dizi sıkıntılardı bunlar. Bir anda ülke genelinde yağ, şeker, çay ve mazot kuyruğuna girerdik. En iyi stokçuluk da gıdalar üzerinde yapılırdı. Para bunlardan kazanılırdı. İktidar değiştiğinde rahmetli Demirel başbakan olduğunda aynı gün piyasada yağ, şeker ve mazot da bulunurdu. Sanki aynı gün ülkeye bolluk gelmişçesine…   Pandemi sürecinde dünyada tedarik zincirinin daralmasından kaynaklanan birtakım sıkıntılar yaşansa da ülke olarak bunları fazlaca hissetmekteyiz. Bunların da ana kaynağı özelleştirmeden kaynaklanmakta ve başkanlık sisteminde uyum yasalarının çıkmamasından kaynaklandığı gözlenmekte.   Düşüncede özelleştirmeye karşı olmayan biri olarak devletin başkanlık siteminde uyum yasalarının acilen çıkarması gerek veya bu özelleştirmeden vazgeçmesi gerek. Gıda üzerine özelleştirdiği yerleri devletin kendi bünyesine alması gerek!   Türk toplumu olarak çaya çok düşkün bir milletiz. Eğer her gün çay ocağı işletmesi şeker almak için ofisin yolunu tutmak zorunda kalıyorsa, zincir marketlerinde kilosu 20 - 22 lira arasında satılıyorsa, tarım kredi satış mağazalarında veya şeker fabrikası önünde kurulan konteynerde 11 liraya satılıyorsa, vatandaşa toz şekerde üç kilodan fazla verilmiyorsa bir yerde bir sıkıntı var demektir. Bu satış mağazalarının önünde tartışmadan tutunda münakaşaya varıncaya kadar atışmaları, kasiyerin sanki dedektif görevi verilmişçesine “sen bugün ikinci kez geliyorsun, yok bir paketten fazla veremiyoruz” tartışması yaşanması bizlere kuyruğa girmeyi öğretti.   Bakanlığın çıkardığı hijyen kurallarına uyulması zorunlu ancak Burdur’da şeker fabrikası içine paketleme ünitesinin kurulmaması, bizim siyasiler ne işe yarıyor diye sormak lazım. Ceviz ezmesi üreticisine, tatlıcıya, arıcıya çuvalla vermek verdirmek sorun çözmüş olmuyor. Parasını yatırdığı halde şeker alamayan onlarca girişimci var. Bunların şekerleri ne zaman teslim edilecek? Bu girişimcilere bir paketleme ünitesi kur denildi de kurmadılar mı? Neden Burdur’da üretilen şeker Isparta’ya, Afyonkarahisar’a, Aydın’a paketlenmek için gidiyor? Neden zincir marketlerde 20 ile 22 arasında da tarım kredi mağazalarında 11 lira?   Sonuç olarak bu millete istediği kadar şeker alınmasına müsaade edilse zincir marketlerin fiyatları otomatikman aşağıya iner. Acaba birileri zincir marketlerin kazanmasını mı istiyor? Bugün binlerce çay ocağı işletmesi her gün kuyruğa girerek şeker almakta. Bugün vatandaş evinin ihtiyacını karşılamak, kasiyeri kandırmak için yalan konuşmakta. Kasiyerler sanki dedektif olmuşçasına insanları tanımak için hafiyelik yapmakta!   Çözümsüzlüğü bir çözüm gibi bu halka yutturmaya çalışan, Burdur şekerinin kalitesini bu halka unutturan siyasileri görünce midem bulanıyor…   Bir sonraki yazımızda buluşmak dileği ile…